HABER MERKEZİ Türkiye'de emekçiler uygulanan neo-liberal politikalar sonucunda, mülksüzleşme ve yoksullaşma tüm boyutlarıyla yaşamlarında görür hale geldil. 2000-2006 arasında, ücretli sayısı 10,4 milyondan 12,6 milyona çıktı. İş bulabilenleri kapsayan bu sayı, doludizgin bir işçileşmen, daha doğrusu mülksüzleşmeye işaret ediyor. Sıcak paraya ve faiz dışı fazlaya dayalı, borç çevirme ekonomisi ise, sadece imalat sanayinde reel ücretlerde son 4 yılda yüzde 25'e varan düşüşler yaşanmasına neden oldu. Gerçek işsizlik yüzde 22 olurken, her 3 ücretliden 1'i kayıt dışı.

İktisatçı Mustafa Sönmez, Türkiye işçi sınıfının nicel profilini çıkardı. Sönmez'e göre, Türkiye, küreselleşmenin getirdiği bütün çarpıklıklarla birlikte çok hızlı bir mülksüzleşme sürecini de beraberinde yaşıyor. Mülksüz sınıf yüzde 68'i buldu. İstanbul'da ücretli oranı yüzde 80'e dayandı. Tarımdan tarım dışına yoğun işgücü akıyor. Toplam istihdamda 2000'de yüzde 21,2 olan tarımdaki ücretsiz aile işçisi 2006'da yüzde 14,3'e kadar indi.

Öte yandan işsizlik de ürkütücü boyutlara ulaşmış durumda. Umudunu yitirdiği için iş aramayan ama iş bulsa hemen başlayacak olanlar, mevsimlik işçiler ve eksik istihdamdakilerin de eklenmesi durumunda açıklanan işsizlik 2,6 milyondan 6 milyona kadar tırmanıyor. Yüzde 10 olarak açıklana işsizlik oranı ise yüzde 22'lere fırlıyor.

IMF direktifleri doğrultusunda uygulanan sıcak paraya dayalı büyümenin kesin koşulu olan düşük kur politikası, sermayenin emek-sermaye bileşimini emek aleyhine geliştirdi ve düşük kurla yapılan ithalat emeğe tercih edildi. Bunun kamçıladığı yoğun işsizlik, emek sömürüsün artırdı. Sadece imalat sanayiinde reel ücretler 4 yılda yüzde 25 kadar düştü. Üretim aynı dönemde yüzde 33 gibi oldukça yüksek bir artış gösterirken, buna karşılık, üretimde çalışan sayısındaki artış yüzde 2,5'te kaldı. Yani üretim artışı istihdam yaratamadı.